Öyle bir şeye yemin etti ki..

“(...) Her şey cumartesi günü başladı... Bombardıman hiç durmadı. Hepsini evden duyuyordum. Patlamaları sayamamaya başlamıştım... O geceyi tarif edecek söz bulamıyorum. Şicaiyye yanarken, Gazze bir alev topu gibi görünüyordu... Yıkımın fotoğrafları ancak sabah ortaya çıktı. Ama asıl acı verici olan ve nefesimi kesen şey, çocuklarının cansız bedenlerini taşıyan ebeveynlerin fotoğraflarıydı.

Çocuğunun cansız bedenini kollarında taşıyan bir babanın yaşadığı yıkımı hayal edebiliyor musunuz? Çocuğunu koruyamadığı için yaşadığı utanç ve suçluluk duygusunu? İşte o an asla çocuk sahibi olmamaya karar verdim. Böyle bir dünyaya çocuk getirmeyeceğim. Çocuklarımın ölümüne seyirci kalmayacağım... Nasıl bir dünya komple bir bölge ve içerisindeki insanların yok edilmesini ‘meşru müdafaa’ olarak düşünebilir? Çocuklar nasıl ‘terörist’ ve ‘militan’ sayılabilir? ”