Merak ve sabırla "tartışma" programının bitmesini bekliyor. Ama o kadar konuşmacı var ki, biri susup biri başlıyor. Bazen de hepsi birden konuşuyorlar. "Bunu nasıl yapabiliyorlar?" diye düşünüyor çocuk.
Filmin başlama saati çoktan geçti bile. Programın biteceği yok.
Anne, "İstersen git yüzünü yıka. Belki biraz açılırsın," diyor. Çocuk kalkıp banyoya gidiyor. Soğuk suyla yüzünü yıkayıp geliyor. Yine uzanıyor koltuğa.
"Yatma! Otur! Yoksa yine uykun gelir!.." diyor anne. Doğruluyor çocuk. Ama gözlerinin üzerine uyku oturmuş bir kere. Gidecek gibi de gözükmüyor.
"Boşuna bekliyoruz. Bu tartışma bitmez!" diyor baba.
Anne, "Oğlum istersen sen beş-on dakika uyu. Film başlayınca ben seni uyandırırım," diyor.
Çocuğun anne ve babasına güveni tam. Hiçbir şey söylemeden hemen yumuyor gözlerini.
Çok geçmeden film başlıyor. Baba koltuğuna yerleşiyor. Anne bir daha yerinden kalkmak istemediği için, babaya bir şey isteyip istemediğini soruyor. Sonra da koca bardaklara çay koyup, gelip yerine oturuyor.
Anne, kocasına bakarak, "Bu hafta çok yoruldu. Ne dersin, uyandırayım mı?" diye soruyor.
Baba gözleriyle, "Bırak uyusun," diyor ve ekliyor: "Nasıl olsa yine oynar!.."
Anne ve baba filmi izlemeye başlıyorlar. Çocuk deliksiz uyuyor. Bir ara sağından soluna dönüyor. Baba hemen televizyonun sesini kısıyor.
Film bittikten sonra, televizyonu kapatıp, çocuğu uyandırıyorlar.
"Hadi kalk oğlum, yatıyoruz!" Çocuk, şaşkınlık içinde. Sanki okul servisini kaçırmış gibi.
Uykulu gözlerle soruyor: "Ne oldu, film oynamıyor mu?"
Baba, "Program uzadı. Başka gün oynatacaklarmış," diyor.
Çocuk büyük bir öfke içinde, söylene söylene gidip yatıyor.
Anne-baba birbirlerine bakarak, pandomim sanatçıları gibi gülüyorlar.
Acaba gerçekte kandırılan kim? Çocuk mu, onlar mı?
Ertesi gün çocuk, sokakta arkadaşlarından öğreniyor. Ve kendi kendine şöyle diyor:
"İçinde sevgi de olsa, hiçbir zaman on kuruşluk uykuya satılmamalı güven duygusu..."