Kadın ve erkek çocukluklarından itibaren birbirleri ile yarış halinde büyütülüyor. Kızlar- erkekler grup halinde yarıştırılıyor bu yarışların sonlarında atışmalar ve kavgalarla birbirlerine gıcık olmaya başlıyorlar.
Yaşları ilerledikçe ellerinde olmadan o gıcık oldukları kızlardan ya da erkeklerden hoşlanmaya başlıyorlar. Eyvah, kırmızı alarm ne yapacaklar şimdi? O yaşlarda erkekler hoşlandıkları kızların saçlarını çekiyor ve işte küçük kurlaşmalar böylece başlıyor. Demek saçımı çektin al işte kafana kokulu silgimi atıyorum.
Birbirleri ile atışıp kendi çaplarında flörtleşirken o da ne! Ertesi gün başka bir kızın saçını çekiyor ya da başka bir erkeğe silgisini atıyor… Ve işte hayalleri yıkılıyor kırılıyor, üzülüyor, ağlıyor, sızlıyor.
Bütün bu olanlardan sonra, karşı cinse karşı duyulan bütün hisler karışıyor. Aşk, nefret, rekabet, şefkat. Yıllar geçiyor kadın ve erkek artık birer yetişkin oluyor ama çocuklukta ve ergenlikte şekillenen duygular peşlerini bırakmıyor. Bazen seviyor, bazen kızıyor, bazen nefret ediyor, bazen de şefkatle sarılıyorlar birbirlerine.
Tabii toplum da öne çıkma kaygısı da bu ilişkilerde sorun oluşturuyor.
-Olamaz patronum bir kadın! Bir erkek için oldukça zor olan kadın patronlar erkeklerin üstünlük içgüdülerine hiç iyi gelmez ve erkekler kadın patronlardan hiç hoşlanmaz.
Aynı şekilde kadınlar da erkek aşçılardan hoşlanmaz. Aaa daha neler ayol erkek işi mi o? Kadın eli değmeden nasıl bu kadar güzel olabilir? Erkeklerin iyi yemek yapabiliyor olma duygusu bütün o becerikli kadın havalarını bozar ve ateş püskürmeye başlar.