Eskiden haftada bir kere köfte yerdik, çok iyiydi. Bizim Atilla abinin köftesi çeyrek severdim. Ekmeği çıkartıp üstüne kapatırdı. Şimdi her gün köfte var ama aynı tat yok. Böyle bir şey işte hayatın sınavı yokken özlem duyulan, varken sıkılınan. Annem bazen “70 metrekare evi özlüyorum” diyor. Haklı çünkü o zamanlar daha samimiydi her şey. Babam geçen gün anneme “Arda’yla gezdik bana çok sarıldı” dedi. Mutlu olmuş. İyi adamdır benim babam, hem de çok iyi. Düşünsene beni ya sponsor ya kamp ya maç ya bir görüşme ya da benim haylazlıklarım, başka önceliklerim. Nasıl olsa onlar hep oradalar ya hep bana dua ederler, önce beni düşünürler. Ya ne kadar yanlışım aslında hep daha çok hep daha çok sevgi dolu olmalı.
